به اشکهایت بگو ببارند، تا چشمانت را بشویند،
و پاک شوند از چیزهایی که می بینند اما نباید...
تا لایق شوند برای دیدن مولایت...
مغزت را بگو به که فکر میکند، وقتی منتهی؛ فقط اوست !؟
روحت را بگو پیله ها را بشکافد، باید پرواز کند...
مجالی نیست...
دارد صدایی میآید :
بلند بگو لااله الا الله... محمد الرسول الله ...........
قلبت را بگو بایستد!
و شرم کند از این همه لطف و ناسپاسی...
احساسش مُرده؟؟؟
میفرماید اینجا فقط جای اوست، دیگری را جای مده!
تو چه کردی؟؟؟؟؟
دستانت را بگو جز به درگاه او بالا نروند...
که هیـــــــــچ کس لایق نیست!
و دامان توسل نگیرند از کسی غیر از او...
مگر همان ها که خودش خواسته تا اوج عشق باشند...!
پاهایت را بگو راهتان همان است که میخوانیدش؛ صراط مستقیم!
راهنما ندارید، یا نقشه؟؟؟
اگر به هر سو نروید؛ راه را نشانتان میدهد!
زبانت را بگو:
بس است... همین!
و آنگاه فضلش را ببین:
یک قدم با تو،
تمام گام های مانده اش با من!
:برگرفته از جامانده
باید از آفق وانفس بگذری تا جان شوی
و آنگه از جان بگذری تا درخور جانان شوی....
کی توانی خواند در محراب ابرویش نماز
قرن ها باید در این اندیشه سرگردان شوی
این ره عشق است واندر نیستی حاصل شود
بایدت از شوق بروانه شوی بریان شوی.......
راه شهید راه وصول است نه حصول.
شهید تعلقات را وا می نهد تا به آن ذات یکتا تعلیق گیرد
و این تعلق عین بی تعلقی است.
اللهم الرزقنا..........................
قرار بود بهش درجه سر لشکری بدهند.
گفتیم: خب به سلامتی ، مبارکه بابا!
خندید.....
تند و سریع گفت: خوشحالم، اما درجه گرفتن فقط ارتقای سازمانی نیست.
وقتی آقا "حفظه الله" درجه رو بذارن رو دوشم ، حس میکنم ازم راضین.
وقتی که ایشون راضی باشن ، امام عصر (عج) هم راضین.
همین برام بسه.
انگار مزد تمام سالهای جنگ رو یکجا بهم دادن.
"خاطره از: شهید علی صیادشیرازی"
درباره وبلاگ
